وقت خداحافظ

باید بری دیگه

دستای تو سرده

من از تو جا موندم

موندن برات درده

باید می رفتی تو

اینجا برات غم بود

من باورت کردم

تو باورت کم بود

وقت خداحافظ

تصویر تو لرزید

قلبت منو میخواست

پر بودی از تردید

میرم با تقدیرم

می ری با تقدیرت

کی می دونه شاید

چشم خیابونا

دستم رو تو دستت

من رو کنارت دید..

پ. ن. زاهد بودم ترانه گویم کردی

تجربه ترانه گفتن جالب بود.. اشک هایی که کلمه می شن ترانه های منن..