تو چهره تک تک آدما به دنبالت می گردم

میرم کتابخونه ملی..

چهره تک تک آدما رو نگاه می کنم.. هی پشت سرمو می بینم.. همه ش حواسم به اطرافمه.. شاید شاید ببینمش..

کی بهتر میشم؟ 

عنوان نداره

من اگه حرف نزنم اینجا دق می کنم. 

از رفته ها 2

یه فیلممونو دیدم که داریم توییترش رو چک می کنیم و همینطورم حرفای عادی میزنیم. 

آخرش گفت این اسمای منه. هیچ جوری هم ازش نمی گذرم. 

از رفته ها

التماسش کردم بمون. فایده ای نداشت.. 

برتیل نیلسون

روزی پیکری خواهم داشت که هرگز لمسش نکرده ای. 

خویش

خویش من آن است که از عشق زاد
خوش تر از این خویش و تباریم نیست

آخرش

_تا آخرش باهام بمون

_من و تو آخر نداریم.

_پس تنهام میذاری

_جدی ش نگیر خیلی

پنج

اگه درست یادم یاشه 5 شهریور پنج سال پیش بود. اولین باری که همه چیز عوض شد...تازه از هند برگشته بودی و میخواستیم بریم تئاتر بر پهنه دریا.. پارسا پیروزفر

اون شب زندگیم عوض شد.

حالا 5 سال و 9 روز از اون روز گذشته یعنی 1834 روز

حال من؟

درست 5 روزه که صدایی ازت نشنیدم. درست 5 روزه که از هر امیدی برای ساختن این رابطه خالی ام. 5 روزه که تو خوابم. 5 روزه که بیدار شدم.. 

مایاکوفسکی

آی آدم ها 

دردم می دهید اما

عزیزتان می دارم

نزدیک تان می دانم

آیا ندیده اید

لیسه ی سگ  را

بر دست سنگ انداز؟

باید به مادرم تلفن کنم.

باید به مادرم تلفن کنم. نه اینکه بخواهم حالش را بپرسم نه! فقط میخواهم صدای کسی را بشنوم. صدای کسی که می­تواند به سادگی از چیزهای ساده حرف بزند..باران دیشب، غذای ظهر، سریال کوبار و..

چیزهای ساده آدم را به زندگی بازمی­گرداند.

از نامه های قدیمی 1

از رفتن تو تا این لحظه چیزی ننوشته ام عزیزم.. حتما می پرسی این لحظه یعنی کی؟ چه وقت؟ امروز سه روز است که صدایت را نشنیده ام و این نشنیدن صدایت مانند روزگار پیش از این نیست.. امید فردا یا روز دیگر در من مرده است. یک ماه دیگر یعنی چند روز دیگر عزیزم؟.. ببخش که حال خوشی ندارم.. ببخش که هیچ وقت، وقتی تو را ندارم ، حالم خوب نخواهد شد.. ببخش که نشدم آنی که خواستی..می خواستی... ببخش که قوی نیستم.. ببخش که باز هم همان اسمای تنهای شعرهای تو هستم.. ببخش که روزگار.. تو حرفهای مرا نمی فهمی عزیزم! می دانم.. می دانم که دیگر از جنس هم نیستیم.. تو رفته ای و هر لحظه قوی تر و قوی تر می شوی.. انقدر قوی که تاب می آوری این دوری وهمه ی دوری های دنیا را.. عزیزکم حالا که این کلمه ها با سرعت عجیبی نوشته می شود من تنها هستم مثل همیشه.. تقدیر آدم همه جا با او می رود .... تنهایی سرنوشت پیشانی نوشت من است. توی این خراب شده که همه اتاقها لاجرم 4 یا 5 نفرکنار هم چپیده اند و آرزوی مرگ هم را دارند باز هم من تنها هستم..  

اشک ها سر می خورند و بغض می ترکد و صدای های هایم را خفه می کنم و بغض دشنه مانندم را روی این صفحه کلید بیچاره خالی می کنم. به چه امید.. این که روزی تو بخوانی که محال است..می دانم ! نه خودم این را برایت میفرستم و نه تو آنقدر دوستم داری که نوشته هایم را زیر رو کنی.. به امید چاپ شدنش هم نمی نویسم زیرا این خزعبلات مجنون وارم چه دردی از کسی دوا خواهد کرد.. حقیقتش را بخواهی برای بچه یا نوه ام هم نمی نویسم زیرا ادامه نداشته باشم بهتر است.. می خواهم ابتر و بریده باشم ..حیف هر زحمتی برای این دنیای وارونه! این جای این دست نوشته دوباره بغضم می ترکد.. لعنت به این دنیا.. چرا انقدر خالی ام و تلخ ...چرا گذشته شبیه خواب نیمه تمام دم صبح است.. چرا همه چیز اینطور تمام شد.. چرا من اینجام توی شهری که می دانستی آنهمه دوستش ندارم.. چرا خودم را بسته ی این شهر کردم با این کار ..اولین بار است که اینطور اشکها موقع نوشتن رو لب تاب می افتنند. چشمهایم تار شده.. عزیز جان .. کاش صدایم  را می شنیدی.. کاش نمی رفتی.. چقدر برای تو این جمله ها رنج آور وکسالت الود است..غروب بهناز دختر اتاق بغلی می گفت گریه کرده وفاطمه تسکینش داده.. اسمای بیچاره کاش تسکینی می یافتی.. کاش کسی در آغوشت می کشید و به تو نوید تمام شدن این روزها را می داد..

اصلا بحث آمدن یا نیامدن تو نیست.. بحث دیگری است..عزیز جانم من تهی شده ام.. من از پس هیچ کاری برنمی آیم.. من اینجا چه می کنم؟ دلم می خواهد تمام قانون ها را بشکنم.. من می خواهم سرکشی کنم و به این دنیا پشت پا بزنم.. وقتی این دنیا انقدر نا مردمی می کند بگذار تمام قوانینش را زیر پا بگذارم و بدش را خوب و خوبش را بد جلوه دهم... کاش اسمایت بمیرد...کاش دنیا نجات پیدا کند..

نوشتن آدم را به خودش خوب می شناساند.. مثلا نیمی از این حرفها به گوش خودم هم اشنا نیست چه رسد به تو.. اما واقعی است...شاید مثل همیشه این حرفها را به اختلال ماهیانه ی هورمون هایم ربط می دهی اما در عمق قلبت می دانی که چقدر دروغ است. من یک لحظه هم با رفتنت موافقت نکردم و هرگز از ته قلبم راضی نشدم اما رفتی.. این روزها و این احوالم قابل پیش بینی بود.. این که به چه خفت و تنهایی ای باید تن بدهم آشکارم بود.. تو رفتی و می دانستی چقدر ناراضی ام.. از تو گله نمی کنم ..این بخت اسماست که تو همین اندازه دوستش داری.. این بخت اسماست که تو این همه ساده این جدایی را تاب می آوری.. از هیچ کداممان پنهان نیست که هربار حرف دلتنگی زدی دلیلش سوال احمقانه من بوده که گفته ام دلت تنگ شده یا نه که کاش زبانم بریده بود و مجبورت نمی کردم از چیزی حرف بزنی که باورش نداشتی واز دلت نمی جوشید.. عزیزک ساده ام تو دروغگوی بدی هستی.. باور کن.. هربار که تلاش میکردی مکالمه را به سمت خداحافظی ببری می فهمیدم.. هر بار که مجبور میشدی کلمه ای برای دلخوشی من درباره ی دوری و دلتنگی بگویی می فهمیدم.. من میفهمیدم که آنجا برای تو خوب است.. انقدر که برگشتن را طول خواهی داد.. چقدر؟ نمی دانم.. همین الان اگر بودی از تو می پرسیدم که بین من و هندت یکی را انتخاب کن.. هندت با همه ی آرزوهایت که فکر میکنی در هند به ثمر می نشیند... چه سوال احمقانه و تکراری ای .. هند تو اولویت توست.. تو مرا خواهی گذاشت و هندت را خواهی برگزید زیرا این تمام خواسته تو از زندگی است.. آدمهای عامی عشق را علم کرد اند تا زندگی تهی خود را معنا دهند.اصلاً عشق افیون توده هاست.. تو به این چیزها نیازی نداری.. عشق تو در زندگی هند توست.. هند که می گویم منظورم  همان رهایی است به نماد... می دانم که خوب می فهمی .. یاد آن شعرت افتادم

هند چشمان تو می بینم و هندم هوس است        طوطی قصه در اندیشه­ی ترک قفس است

نفس عشق عزیزت دل من با خود برد                سینه آرامگه بازدم آن نفس است..

شعر خوبی گفته ای عزیزجان.. کاش من هم هند دیگری جز تو و کنار تو بودن داشتم.. به جان عزیزت ..آن وقت خیلی خوشبخت تر بودم ..زیرا این همه عشق آدم را به کشتن می دهد..کاش می توانستم لحظه ای مثل عاقل ها حرف بزنم .. مثل عاقل ها رفتار کنم.. کاش هرگز نمی فهمیدی میزان عشقم را.. نمی توانم.. دیگر تشتم از بام افتاده.. نامم بر سر زبان هاست.. من حاضر بودم بمیرم برای دیدن یک ثانیه شیفته شدن تو .. کاش لحظه ای آنطور عاشقم بودی که عاشق امیلی بودی.. چقدر از خودم بیزارم به خاطر این حس.. که وجود دارد و گریزی از آن ندارم.. کاش یک روز تنها یک روز آن جوان ژولیده و بی سر و پا و عاشق را می دیدم که برای امیلی اش شعر فرانسوی می گوید و با سه تار می زند.. این جوان معقول و منطقی قواره تن زنهای معقول و جا افتاده و سر براه است نه اسمای دیوانه.. 

قربان دل بی دردت؛ اسما

14 مهر96 ساعت 1 :13 بامداد

 

هزار زندگی

پسری مجار بودم . کنار دانوب کتاب میفروختم و ساز دهنی می زدم. بعضی شب ها گرسنه میخوابیدم و زمان برایم مفهوم ویژهای نداشت. یک روز عصر دختری که به دنبال کتاب خاصی می گشت چند سوال از من پرسید و بعد از چند دقیقه با یک کاسه سوپ برگشت. بدون هیچ حرفی کاسه را گرفتم و چند لحظه مکث کردم و به دنبال حرف مناسب گشتم. منتظر حرفی نبود. رفت. تنها چیز ویژه ای که در آن دختر نظرم را جلب می کرد سادگی باشکوهش بود. هیچ چیز ویژه و خاصی در وجودش نبود و ویژه تر از همه این بود که بر ساده بودن نیز اصراری نداشت و این منحصر بفردش میکرد.  از فردای آنروز عصر ها می آمد کنار بساطم می نشست و چند دقیقه به صدای ساز دهنی ام گوش می داد. او را می شناختم و شک نداشتم روزی با او عهد و قراری گذاشته ام. چیزی به خاطرم نمی آمد. یک روز آمد کنارم نشست. دامن بلند بنفشش روی پاهایم افتاد. بی مقدمه گفت: مرا به خاطر داری؟ چطور می توانستم آن چشم های تیله ای قهوه ای رنگ با مژههای کم رنگ را فراموش کنم؟ آن لبخند ناشیانه... دهانی که در هر سکوت به دنبال کلمه جدید می گشت و عمدتاً چیزی نمی یافت. همه را به خاطر می آوردم ولی عهد و قرارمان را نه.. گفت قرار بود تا هزار زندگی با هم باشیم و هر بار که مردیم باز به دنبال هم بگردیم و همدیگر را پیدا کنیم. همه چیز را به خاطر آوردم  ولی سرنوشت زندگی پیشین مان را نه.. از او پرسیدم و گفت روزی به تو خواهم گفت . روزها گذشت و من هر روز عاشق تر و سر مست تر از روز پیشین بودم. روزی ازروزها که کنار دانوب زیبا قدم می زدیم، از او پرسیدم آیا تا آخر عمرمان با هم خواهیم ماند؟ گفت چه اهمیت دارد؟ در زندگی بعدی هم را خواهیم یافت! قلبم فشرده شد.. گفتم کداممان خواهیم رفت؟ گفت همیشه من می روم. گفتم چرا؟ حالا که همدیگر را یافته ایم چرا از وجود هم سیراب نشویم؟ گفت وابستگی را تاب نمی آورم. گفتم بدون تو دیگر نمی توانم زندگی کنم. گفت این خبر بدی است. مغموم و گرفته شد. گفت پس وقت رفتن رسیده است. خشمگین شدم و گفتم تا هزار زندگی حتی اگر بازت یابم عاشقت نخواهم شد.به دنبال کلامی گشت. چیزی نیافت و دست آخر بی خداحافظی رفت.

دیگر او را ندیدم.

در زندگی بعد دختری بودم ایرانی، شکل و شمایل و نام خانوادگی ام به قومی قدیمی می برد. عاشق کتاب بودم. گمکرده ای داشتم که در بین کتابها به دنبالش میگشتم. عصر یک روز اسفند ماهی  بود. باران نم نمی می امد که بوی فروردین داشت. از دور دیدمش. در ایستگاه اتوبوس منتظرم بود. کنارش ایستادم. لبخند زد. تردید داشتم اما لبخندش را پاسخ دادم. لبهای اشنایش به دنبال حرفی می گشت. پس از چند لحظه گفت: لباست به اندازه ی کافی گرم است؟ گفتم خوب است. بدون هیچ حرفی سوار اتوبوس شدیم و کنار کوه رسیدیم. به قله که رسیدیم مهتاب شده بود. گفت مرا شناختی؟  پسرکی شاعر بود و سه تار می زد. در دلم گفتم: هزار زندگی....و تو هر بار می روی؟ بدون اینکه چیزی بگویم گفت: بالاخره همه مان می رویم! گفتم چرا هزار زندگی به دنبالم خواهی گشت و هزار زندگی تنهایم خواهی گذاشت؟ گفت این سوال را تو باید پاسخ دهی! من خواهم رفت. تو چه می کنی؟

گفتم برای هزار زندگی دوستت خواهم داشت با اینکه می دانم هر بار می روی.. لبخند ناشیانه ای روی لبهایش نقش بست. گفت خوب است. باید بزرگ شویم!

آرزوهای تنهایی

آه ای سعادت دور دست..

اولسبلنگاه نرفته!

حرف حسابی

وقتی برای زندگی تصمیم بگیری، برای مرگ هم تصمیم گرفته ای

#دختر پرتقالی

افسانه دنیا

نگو که طبیعت معجزه نیست و دنیا افسانه نیست. هرکه به این موضوع پی نبرده، شاید زمانی که افسانه به پایانش نزدیک شد  آن را بفهمد، زمانی که آخرین مهلت را داریم که چشم بندمان را برداریم و بابهره مندی از این فرصت، خود را به این معجزه بسپاریم، همان معجزه ای که به زودی آن را وداع می گوییم.

#دختر پرتقالی

انسان چیست

اما این انسان چیست؟ ارزش هر انسان چقدر است؟ جرج، آیا ما غباری بیش نیستیم؟ غباری که به هوا بلند می شود و هر بادی آن را  پراکنده می کند؟

# دختر پرتقالی نوشته ی یوستاین گاردر

مردم سخنی به پای مجنون بستند

پابسته به زنجیر جنون من بودم..

نامه

دلم یه نامه میخواد.. یه نامه مخصوص خودم.. که بهش عطر زده باشن و توی پاکتش برگای یه  گل خشک باشه. 

یه نامه و یه بسته پستی.. 

لعنتی فقط چهل سال دیر دنیا اومدم ! 

کاش هنوزم حوصله داشتیم برای هم نامه بنویسیم.. کاش هنوز می تونستیم برق شوقُ تو چشای هم بنشونیم..

خودخواه

حال و روز خوشی ندارم این روزها.. غول پریود در راه است و چند روزی است که با بغض می گذرد ! تمام تلاشم را می کنم که همه چیز عادی بماند و این همه درد و رنج و فشار درونی توی روابطم آشکار نشود.چپیده ام توی اتاق و فرو رفته ام توی خلوت خودم.. تلاش می کنم که با کتابهایم خودم را سرگرم کنم.. با کتابها.. کاغذها.. وسیله های کوچک خاطره انگیز.. 

زمان از همیشه بی رحم تر است.. کشدار و بی مصرف و در عین حال در شتابی توصیف ناپذیر می گذرد.. شتابی که سبب میشود همه چیز پوچ تر از آنچه هست در نظرم پدیدار شود.

قرار هایم را کنسل می کنم.تحمل رفت و آمد را ندارم.. تحمل بحث و دعوا را ندارم.. تحمل کوچکترین نافهمی ای توی گفتگوهایم را ندارم.. تحمل کمترین بی مهری و دمسردی را ندارم.. اما همه اینها به این معنی نیست که بخواهم تنها  باشم.. باید کسی مجبورم کند باهاش وقت بگذرانم.. 

تمایل عجیبی پیدا کرده ام به داشتن بچه، بچه ای که تحمل کز کردنت گوشه  اتاق را  ندارد  و حاضر است برای ثانیه ای لبخندت صد بار  ببوسدت..

چقدر خودخواهم من 

چقدر دلتنگم..

چقدر دورم..

آرزوها

امروز 24 آبان ماه است . صبح رفتم پیاده روی ..انگار شهر کوچکی که در آن زندگی می کردم را برای اولین بار بود که می دیدم. چرا این همه مدت  اینجا را ندیده بودم وسرسری و بی حوصله از زیبایی هایش چشم پوشیده بودم؟ مسیر رفتن به  دبیرستانم را انتخاب کردم ..خیابانی به اسم بید مجنون.. اما بید مجنون ها کجا بودند؟ خیابانی که به خاطر بیدهای دیوانه اش مشهور بود حالا هیچ بیدی نداشت اما کماکان پاییزش قشنگ بود.. قشنگ که نه! دیوانه کننده!

آمدم خانه و چیزکی خوردم و مراقبه کردم.. احساس بهت و صاعقه زدگی پریروز جای خودش را به دلزدگی داده بود ولی حالا بیشتر حس رنجوری و ضعف داشتم..گاهگاه هم بغض توی گلوم می آمد که بهش بها نمی دادم تا می گذشت..  توی نشست به پایان نامه ام فکر کردم، به استادی که روحیه مرا نمی شناسد.. و قرار است یکی دو سالی را با جان کندن  سپری کنم.. پایان نامه فوق لیسانس هم با خفت گذشت.. کمی غصه خوردم از بی کفایتی استاد راهنمام و نهایتا پاسخ رفتارش را به کارمایش حواله کردم. بعد یاد تو افتادم.. دیدم هنوز رنجورم از ماجرا و حواسم بود که تو همزمان داری تدارک دورهمی با دوستانت را می بینی.. دیدم چقدر فاصله داریم.. ته دلم آرزو کردم شاد باشی همیشه  و غصه سراغت نیاید اما احساس تنهایی کردم.. ماهور گفت چند تا هتل تمیز برایم دیده و شماره شان را برایم فرستاد.. بهش گفتم بندها سفت تر از آن چیزی هستند که گمان می کردم...

بعد از نشست توی اینستاگرام میچرخیدم که دیدم دوستی از گذشته تصویری از یکی از نقاشی هام شیر کرده برایش لبخند فرستادم. گفت این کار تو بود؟ باز لبخند فرستادم.. گفت سؤالی بپرسم جواب می دهی؟ گفت چرا دیگر نیامدی؟ چرا رفتی پشت ابر؟ چرا رفتی در محاق؟ چرا دوری کردی از بچه ها؟

 اشک دوید توی چشمهام.. گفتم محمدعلی، آن روزگار سپری شده بود... گفتم آدم وقتی جوان است فکر می کند قوی تر از دنیاست..همیشه نخ آرزوهاش توی دستش هست اما پیر تر که می شود وا می دهد.. آرزوها را می سپارد به باد.. بگذار تا بروند .. چه باک! چه باک! وقتی خودمان هم  آمده ایم تا برویم...