روزایی که خیلی دور نیست

اشکاتو نزار بریزه مبادا عید کسی خراب شه.. با کسی دردتو نگو مبادا دل کسی تنگ شه.. ته چاه ویلت بشین و زل بزن به سیاهی..  و ببین که چقدر دوری.. ازچی؟ از کی؟ نمیدونی.. بنویس شاید مرهم بشه برا زخمت.. اما روزای سردتر تو راهه.. روزایی که مث خود شب سیاه و درازه.. روزایی که اشکی نیست.. دستت به نوشتن هیچ حرفی نمیره.. ساکت و خیره.. مبهوت و مرده وار .. زل میزنی به سیاهی روز.. خیره میشی به سیاهی شب .. و لبخند که بیاد رو لبت یهو جای یه زخم عمیق و تازه و همیشه تازه تو سینه ت تیر میکشه و مرگ رو برات ساده تر از خندیدن می کنه..