ثبات

تا امروز زندگی درسای زیادی بهم داده،اما فکر میکنم مهم ترینش این بوده که هرگز به هیچ وضعی تو زندگیم اعتماد نکنم و خودم رو با اون وضع و حال شناسایی نکنم.

تمام وضع و حالات و صفات روزی با من بودن و روزگاری نبودن.. خودی که میشناسم تقریبا تصویری از من تو انبوهی از شرایط و حالات و عملکردهاست..

حالا فک کن آدمهایی هم که باهاشون در تعاملی همین وضع رو داشته باشن!!

تقریبا چیزثابتی برای دلگرمی و پشتگرمی وجود نداره!

*تنها دلخوشیم اینه که همیشه میشه تو هر شرایطی به هر شرایطی از ته دل خندید!