بیماری

وقتی یک بیماری ای جدی تر از بیماریهای همیشگی ویا دردی جدیدتر و متفاوت از دردهای روزمره به سراغ جانت می آید، اوایلش توی ناخوداگاهت اطمینان داری که نمی ماند، که گذراست، که جدی نخواهد بود.

بعد درد روز به روز بیشتر تابت را میگیرد، بیشتر مختصاتش را نشان می دهد و تورا هرلحظه آرزومند سلامت میکند..

حالا یا موقتا با دارو خوب می شود و اثراتش زایل میشود ومیرود تا با بیماری دیگری برگردد یا جدی تر است و ماندگار جانت می شود. 

اما هیچ کدام مهم نیست، مهم از بین رفتن تصور سلامت جاوید و تندرستی جوانی است..

با اولین درد معنی دار جدی، اولین دندان پوسیده، اولین نشانه های عضوی مریض و ازکارافتاده، اولین  علائم اختلال توی سیستم بدنت، پیری توی جانت نفوذ میکند و مرگ را باورپذیر می کند. مرگ..پیری..بیماری..