یه روزایی هست که جسمت تحلیل میره.. یه روزایی که روانت انگار مال یه آدم دیگه س.. یه روزایی که مدام میخوای از خودت فرار کنی.. شروع میکنی به برق انداختن خونه و مرتب کردن اتاق، تا از فکر کردن و غوطه خوردن تو افکار غمگینت خلاص شی.. یه روزایی هست که منتظر یه پیامی ..یه تماس.. یه قرار ملاقات تا بکّنی از وضعت.. یه روزایی هست که مث شب تاریکه برات.. یه روزایی که با دیدن یه فیلم، های های گریه می کنی .. یه روزایی هست که به هیچ جوک و لطیفه ای نمی خندی.. یه روزایی که همه غم و غصه های زندگیت جلوت رژه میرن و تو بابت غصه های پونزده سالگیت هم عزادار میشی.. یه روزایی هست که فقط یه رفیق میتونه حجم دردتو کم کنه .. مدام حالتو بپرسه.. تنهات نزاره.. تحملت کنه.. یه رفیقی که....
پسِ این روزا همیشه روزای روشنه.. شادیه..رهاییه.. اون روزا میشم رفیق هرکی که دلش رفیق میخواد.. رفیق هرکی که روزاش مثل شب تاره.. میشم اون رفیقی که هست.. که باید باشه!
