من توی اون خونه ی قدیمی.. بین اون وسایل کهنه و بوی نا گرفته.. بین اون سوسکا و فرشای بیدزده، من بین اون خاطرات آلبومی که تو کمد بود و نفهمیدیم مال کیه، من توی اون آب انبار توی زیر زمین، من توی اتاقی که سالن مراقبه مون بود، من توی اون خونه قدیمی..اون شبی که با قهر و دعوا خوابیدیم و صبح با آشتی بیدار شدیم.. من همون جا.. درست همون جا تا به ابد... جا موندم..
حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم
که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم
جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم
یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم
جز صراحی و کتابم نبود یار و ندیم
تا حریفان دغا را به جهان کم بینم
سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو
گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم
بس که در خرقه آلوده زدم لاف صلاح
شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم
سینه تنگ من و بار غم او هیهات
مرد این بار گران نیست دل مسکینم
من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر
این متاعم که همی‌بینی و کمتر زینم
بنده آصف عهدم دلم از راه مبر
که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم
بر دلم گرد ستم‌هاست خدایا مپسند
که مکدر شود آیینه مهرآیینم
فال امروز صبحم بود..
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه ای برون آ ای کوکب هدایت
پ. ن: زان یار دلنوازم .. همون مخدوم بی عنایتمو می گم..شکری ست با شکایت... اما خب چاره چیه.. جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت
